hayatının bir döneminde hapishanede yatmış insanlara bir sorum olacak. Hapishaneye hırsızlık, cinayet, tecavüz ya da terör suçlarından girmiş olabilirsiniz; fakat hapishanede kalma sürenizi tamamlayıp dışarı çıktığınızda, içerde geçen zamanlar, yaşama ve işlediğiniz suça\suçlara olan bakışınızı ne yönde etkiledi? Sizce hapishane sizi tedavi mi etti yoksa daha da mı azgınlaştırdı, ötekileştirdi? Belki de hiçbirini yapmadı.
Not: Bu soruya cevap geleceğini düşünmüyorum. Adam çıkıp "daha da azgınlaştım" dese, onun potansiyelini görüp topluca lince tutacağız çünkü.
Dipnot: Belki yanılırım diye yine de soruyorum.
Dipdipnot: Bu post hapishaneler hakkındaki düşüncelerinizi öğrenmek için değil, hapishanelerde yatmış insanların deneyimlerini öğrenmek için açılmıştır. Yoksa elbette belgesellerden, filmlerden ve kitaplardan her birimizin birer fikri vardır!
Dibindibininnotu: Birinci ağızdan dinlediğiniz anılar varsa, onlar da kabulümdür.
Mahallemdeki hapis yatanlarin yas ortalamasi 20. Bunun istatistigi yailacak kadar hapis yatmis kisi var mahallede. Cezaevinden ciktiktan sonraki psikoloji tamamen yas ile alakali 5 yildan uzun sure kalan ciktiktan sonra 30 yas ustu olan insanlar buyuk pismanlik duyuyor. Hem yaptiklarindan hemde kaybolan yillarindan. 5 yildan az kalanlari ise yaptiklarindan pismanlik duymuyor sadece kaybolan zamana uzuluyor. 20 yas alti 3 yildan fazla tutuklu kalanlar yaptiklarindan gayet gururla bahsederek hic pismanlik yasamiyorlar. 20 yas alti 3 yildan kisa tutuklu kalanlar yaptiklarindan pismanlik duyarlar kisa bir sure sonra ayni seyi tekrardan yaparlar.
Belki gençliklerinin çoşkusuyla artık daha deneyimli olduklarını ve suç diye adlandırılan eylemlerinde çok daha başarılı olacaklarını düşünüyorlardır. Bu da onların hapishane zamanlarında bir kazanıma değil bir "öteki"ye dönüştürülmeleriyle ilgili olabilir. Hoş, kendini tamamen kapatan ve olumlu hiçbir şeyi görmek istemeyen çocuklar da vardır elbet. Kendilerini "kaybeden" olarak görüp o yaşamı benimseyen.