tüm aşk doktorları, müstesna hayat nasihatçileri, zor şartlarda arkasını dön ekçiler, binbir geceye özgü maval öyküleri yazanlar ve dahi okuyanlar, her daim ayakta kendini diri tutanlar, gururunun yumuşak başını okşayanlar, aç karna tok düşler görebilenler, en etkili terketme tekniğini bilenler, kısacası mendil içindeki şekerleri satanlar hep der ki;
zaman her şeyin ilacı.. toplum tarafından umumi bir hastalık olarak kabul gören aşk ve en despot duyguyu üzerinde taşıyan beklemek olgusuna dermansa bu zaman denen olgu, neden herkes bir cam kenarında oturup ta rüzgarın savurduğu bir poşeti gözden kaybolana kadar izler anlamış değilim?
zaman diyelim ki ilaç? peki neden bu zamanlarda içtiğim çay bile kekremsi ve buruk! çayımın içine karbonat atan aşk`a sokiyim..
zaman her şeyin ilacıymış.. bunu dilimize, dinimize, ruhumuza, aklımıza, lugatımıza sokan lokman her kimse onun gönlüne sıçayım..
zaman= göz etrafındaki üç katlı kazayağı.. zaman= bira göbeği.. zaman= çocukluk ve askerlik anıları.. zaman= doğum günü pastaları., zaman= birkaç tel ak saç+ kuaför masrafları.. zaman= "bir beden büyüğünü vereyim sanırım size o olur" diyen muzip tezgahtar çırağı.. zaman= ölüm korkusu..
ilaç= kısıtlı derman..
zaman bi sikim değilsin kısacası.. bırak bir sevgili`nin yerini doldurmayı, eline su dahi dökemezsin..
bu yazıyı yazmamda emeği geçen tüm zamane aşklarına, üzerinden piriminin allahını yediğim zaman`a, selçuk küpçük`un kendimi boka bulanmış gibi hissettmeme sebep olan "mona roza" şarkısına, gözlerin istanbul oluyor birden cümlesine ve her zamanki kısa parliamentime teşekkürlerimle..
tüm aşk doktorları, müstesna hayat nasihatçileri, zor şartlarda arkasını dön ekçiler, binbir geceye özgü maval öyküleri yazanlar ve dahi okuyanlar, her daim ayakta kendini diri tutanlar, gururunun yumuşak başını okşayanlar, aç karna tok düşler görebilenler, en etkili terketme tekniğini bilenler, kısacası mendil içindeki şekerleri satanlar hep der ki;
zaman her şeyin ilacı..
toplum tarafından umumi bir hastalık olarak kabul gören aşk ve en despot duyguyu üzerinde taşıyan beklemek olgusuna dermansa bu zaman denen olgu, neden herkes bir cam kenarında oturup ta rüzgarın savurduğu bir poşeti gözden kaybolana kadar izler anlamış değilim?
zaman diyelim ki ilaç?
peki neden bu zamanlarda içtiğim çay bile kekremsi ve buruk!
çayımın içine karbonat atan aşk`a sokiyim..
zaman her şeyin ilacıymış..
bunu dilimize, dinimize, ruhumuza, aklımıza, lugatımıza sokan lokman her kimse onun gönlüne sıçayım..
zaman= göz etrafındaki üç katlı kazayağı..
zaman= bira göbeği..
zaman= çocukluk ve askerlik anıları..
zaman= doğum günü pastaları.,
zaman= birkaç tel ak saç+ kuaför masrafları..
zaman= "bir beden büyüğünü vereyim sanırım size o olur" diyen muzip tezgahtar çırağı..
zaman= ölüm korkusu..
ilaç= kısıtlı derman..
zaman bi sikim değilsin kısacası..
bırak bir sevgili`nin yerini doldurmayı, eline su dahi dökemezsin..
bu yazıyı yazmamda emeği geçen tüm zamane aşklarına, üzerinden piriminin allahını yediğim zaman`a, selçuk küpçük`un kendimi boka bulanmış gibi hissettmeme sebep olan "mona roza" şarkısına, gözlerin istanbul oluyor birden cümlesine ve her zamanki kısa parliamentime teşekkürlerimle..