Bazen her şey göründüğü gibi değildir.
Çift kişilikli olmak gerçekten çok zor.
İnsanlara diğer tarafını göstermemek. Diğer tarafın ortaya çıkmasın diye tanımadığın insanlarla her şeyini paylaşmak. İnsanlara mutlu görünmek ama aslında içindeki öfkeyi ve öldürme duygusunu bastırmaya çalışmak, çok farklı bir şey. Hayatım boyunca böyle değildim, son 10 aydır böyleyim ve artık birine veya kendime zarar vermekten korkuyorum.
Dışarıdan normal görünüp, içinizdeki bir başka ben ile savaşmak...
İnsan normalde kendini dinler değil mi? Kendisiyle konuşup sorunların üstesinden gelmeye çalışır. Ben içimdeki başka bir ben ile savaşıyorum. Konuşmama çoğu zaman izin vermiyor. Çok sinirli, kibirli, acımasız biri. İsmi bile var; "Mustafa". Aslında Mustafa benim ismim, ancak bu isimle hitap edildiği zaman nedensiz bir şekilde sinirlenip, küfür etmeye başladığımda bu ismin ona ait olduğunu anladım. Sinirlendiğim, daha doğrusu o sinirlendiği zaman kimse karşısında duramıyor.
Karanlık tarafım, artık dışarıya çıkmaya hazırlanıyor.
Son zamanlarda çok çıkmaya başladı. Artık ne acıyı hissediyorum, ne başka bir duyguyu. Artık kendim gibi hissetmiyorum. Doktora gittiğimde sadece ilaç verip yolladı. Artık sırf dışarıya çıkmasın diye ben de dışarı çıkmıyorum. Hiçbir şey öfkemi, öfkesini bastıramıyor. Artık durduramıyorum onu. Son hazırlıklarını yapmaya başladı.
Herkes üstüme geliyor, içimdeki savaşı bilmiyorlar.
Herkes abartıyorum zennediyor, içimdeki bitmeyen savaşı gören kimse yok. Kaç kere kendime ve başkalarına zarar vermek üzereyken yakaladım, zor durdurdum ama artık gücüm kalmadı. Herkes gitti, beni diğer ben ile yalnız bıraktılar ve güç alacağım kimse kalmadı. Dışarıdan çok güçlü gözüküyorum ama gücümü sadece "O"nunla savaşmak için kullanıyorum. Artık kendimi ona teslim edeceğim. Ne kadar sinirli ve acımasız olsa da üzülmeme izin vermiyor. Çoğu kişiden daha iyi davranıyor bana. Kötü olduğum zamanlarda gelip benimle konuşuyor, bazen bağırıyor ama iyi olmam için uğraşıyor. Belki de onunla savaşmam hoşuna gidiyordur. Bilmiyorum.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Siz siz olun, böyle birisi ile karşılaşırsanız korkmayın veya yalnız bırakmayın. Çünkü ne kadar yalnız kalırsak, o kadar teslim oluyoruz. (ALINTI)
SORUM SIZ GORUNDUGUNUZ GIBI MISINIZ?
HERKES GORUNDUGU GIBI MIDIR? CEVREMIZDEKI INSANLAR NASIL?
İki farklı insanı aynı bedende yaşattınız mı? Hiç.
Bir tanesi içinizde ortaya çıkartmadığınız, belki çok sevdiğiniz ve olmak istediğiniz siz, Bir tanesi de ortada olduğunuz her gün ona bürünüp dolaştığınız, fakat günden günede uzaklaştığınız siz. Sanki iki ayrı bedende iki ayrı insan. Tıpkı Kafa sesi gibi aynı bedende iki sesin açığa çıkması gibi…
Fakat buradaki fark aynı beden de iki ses çıkarken, Aynı bedende yaşattığımız iki ayrı insandan sadece bir tanesi oda, olmak istediğimiz değil olmamızı istenilenin ortaya çıkması. ”Kafa sesi” diyaframın sabit tutulup sadece ses tellerinin göğüs kafesi yardımı ile titreştirilmesiyle elde ediliyor. Yani oldukça zahmet isteyen bir dışa çıkış şekli. Kişinin bunun için sesini epey bir terbiye etmesi gerekiyor.
Peki içimizdeki ”BİZ” ortaya çıkması içinde sizce bir zahmet gerekiyor mudur?
İnsanın bunun için; O içindeki ”BEN’e” ulaşması için de biraz zahmete ihtiyacı olabilir. Kendini yeniden programlamaya, İstediği kişiye dönüşene kadar kendine taahhütler verip bunları uygulamaya. Evet kabul ediyorum bu Kafa sesini kontrol etmekten çok daha zor bir süreç, ama sonucunda sizi gerçekten istediğiniz siz yapacak süreç. Ve bu süreç yani bu değişim; sancılıdır. Değişimin sonucu iyidir, fakat her değişim muhakkak acı verir.
İnsan bu değişime ne zaman karar verir biliyor musunuz?
İçinde bulunduğunuz durum da ruhunuzun çektiği acı, değişimin verdiği acıdan daha fazla olduğuna inandığınız zaman olur.
Korkularımız, sıkılmışlıklarımız, arayışlarımız, hırslarımız, endişelerimiz, peşinden koştuğumuz mutluluk, yılların göz açıp kapamak kadar hızlı geçişinin verdiği panik bizi bu değişim noktasına getirir.
Panik olmayın yalnız değilsiniz. Milyonlarca insan sizin durumunuzda. Önce herkes kendisiyle savaşıyor. Kendisiyle kavga içinde. Denebilir ki içimiz dışımızdan çok daha karmaşık. Her birimizin işte o içindeki savaş; yaşadığı dünyasını şuan ki haline getirdi. Roller, zihin, öz, hepsi birbirine karıştı. Şimdi bunları toparlama zamanı.