"Tüm olumsuz tutumlar, daha çok sevgiye duyulan ihtiyacı açığa vuran feryatlardır. "
--- Sanaya Roman--
Eskiden bunu çok kullanırdım. Olumsuz tutumdaki kişilere yüksek sevgi ve şefkat yönlendirirdim. Çok da işe yarardı.
Ancak (belki yaşlandıkça) bu tutumumun altında "beni sevmelisin" arzusu olabileceğini düşündüm. Ve bunu da serbest bıraktım Şimdi sadece arzu ettiğime sevgiyle yaklaşıyorum. Seviyor olmadığıma da açıkça ifade ediyorum.
Sizce hangisi ruhsal gelişimi hızlandıran bir tutum?
Beyza Üzer
B
Güzel bir soru....
Yorum?
Thinking...
Beni sevmelisin arzusunu duyan sizdiniz değil mi? Orayı tam anlamalıyim
Böyle olabileceğini düşündüm sonradan. Bilinçli bir seçim değil elbette. Aslında herkese sevgi göndererek tekamülümü hızlandıracağımı düşünürdüm o zaman.
Yani asıl sevgi arayan siz miydiniz? (ihtimalen yani)
Aslında sevgi almak konusunda hayat bana hiç de cimri davranmadı. Ama işte belki altta olabilir dedim. Belki kahramanlık kompleksi daha doğrudur. Dünyayı sevgimle kurtarma arzusu...
Mesela biri öfke ile davranıyor bana. İnanıyorum ki (hala da) sevgi çözer. Ve o kişiye sevgi aktarırdım. Elbette karşının kalp çakrasını da açar bu durum. Yumuşar ve neticede beni sever... Ama bu da egodan mı dedim. Şimdi "Allahım sen aç" diyip karşımdakine "hadi be bi git" diyorum Karşılaştırma bunun gibi ...
Ben de sizin gibiydim. Yavaş yavaş 2. şıkkı uygulamaya başladım ama gecış çok yavaş oluyor.
Belliki Allahın bu açma işi için görevlendirdiklerindendiniz ama şimdilerde emekli etmiş sizi.
Emekli de demeyelim. Yine de ortalamaya göre fena değilim bence