"Tüm olumsuz tutumlar, daha çok sevgiye duyulan ihtiyacı açığa vuran feryatlardır. "
--- Sanaya Roman--
Eskiden bunu çok kullanırdım. Olumsuz tutumdaki kişilere yüksek sevgi ve şefkat yönlendirirdim. Çok da işe yarardı.
Ancak (belki yaşlandıkça) bu tutumumun altında "beni sevmelisin" arzusu olabileceğini düşündüm. Ve bunu da serbest bıraktım Şimdi sadece arzu ettiğime sevgiyle yaklaşıyorum. Seviyor olmadığıma da açıkça ifade ediyorum.
Sizce hangisi ruhsal gelişimi hızlandıran bir tutum?
Beyza Üzer
B
Bir diğer çağrışım: Insanların bize ayna olması.
Insanları sevgiye muhtaç görüp onlara hep sevgi vermeye çalışmak. Evrenin bize mesajıdir. Hep de karşımıza bize ayna olacak kişiler denk gelir. Ta ki asıl sevgiye muhtaç olanın kendimiz olduğunu anlayincaya kadar.
Aslında daha çok negatif tutumdakiler için. Zira ben de yazar gibi saldırganlığın sevgi (sefkat, onaylanma vs) ihtiyacı olduğuna inanıyorum. Sevgiye muhtaçlık şöyle olabilir. Kalp çakram kapanırsa biraz, taç da kapanıyor. Sevemediğim yerde nefes alamıyorum. Ama beni sev gibi değil tam (ya da şükür çok eksikliğini çekmediğimden. Sevdiklerimin sevgisi yeter aslında)