Sürekli yalnız kalmak istemek.. Bir tane insan suratı görmek dahi istememek.. Onlara selam vermek selam almak, nefes alış verişlerini duymanın bile katlanılmaz bir hal alması.. Antrofobi midir... Insanların arasından geçerken ve iyi günler derken bile zorlanmak.. Kasılmak, panik atak gibi nefesin daralması psikolojik bir hastalık ya da anksiyete bozukluğu mudur. Yoksa dönem dönem yaşanan normal bir durum mu
Ali Cegid
A
Ha! Diyenler çıkacaktır. Sen ne yapıyorsun peki? İnsanları beğenmiyorsun da evde atom mu parçalıyorsun? Cevap vereyim: Yoo atom parçalamıyorum bildiğin insan gibiyim. Sabah uyanıyorm. İş varsa işe gidiyorum. Yoksa kahvaltı yapıyorum. Pc başına geçiyorum sonra. Çok meraklı biriyimdir. Bilim tutkunuyum özellikle. O kadar çok kitap var ki okunacak.. Biliyor musunuz ölene kadar nefes almadan okusak, tüm yazınların sadece yüzde 2 sini okuyabiliyor muşuz. O da film, video falan hariç. Velhasıl, uzun zamandır her gün yeni bir şey okumak, öğrenmek bende bir yaşam biçimi halini aldı. Abartmıyorum, bir kitabı 2 saatte bitirdiğim oluyor bazen. Tek solukta okuyorum akıcıysa. Değise, kazıksa, örenğin franz kafka -dava gibi ya da cümleleri zihnine yedirmen gereken bilimsel kitaplar gibi ise daha ağır gidiyorum. Bunun yanında hikayede yazıyorum ara sıra. Aptal kutusunu açmıyorum pek. Eşim dizi izlemek isterse öyle kullanıyoruz tvyi. Böyle yani, bakın atomu parçalamadım ama tüm günümü kendimle geçirdim. Hiç vakit kaybı olmadı. Tertemiz değil mi sizce de ?
İş varsa işe gidiyorum iyiydi bana lazım olan kafa bu iş varsa gidilecek birşey olmalı yoksa Ne lüzumu var
Bu kafa nihilist kafası Ona erişmek için çok yol katettim