Bazen her şey göründüğü gibi değildir.
Çift kişilikli olmak gerçekten çok zor.
İnsanlara diğer tarafını göstermemek. Diğer tarafın ortaya çıkmasın diye tanımadığın insanlarla her şeyini paylaşmak. İnsanlara mutlu görünmek ama aslında içindeki öfkeyi ve öldürme duygusunu bastırmaya çalışmak, çok farklı bir şey. Hayatım boyunca böyle değildim, son 10 aydır böyleyim ve artık birine veya kendime zarar vermekten korkuyorum.
Dışarıdan normal görünüp, içinizdeki bir başka ben ile savaşmak...
İnsan normalde kendini dinler değil mi? Kendisiyle konuşup sorunların üstesinden gelmeye çalışır. Ben içimdeki başka bir ben ile savaşıyorum. Konuşmama çoğu zaman izin vermiyor. Çok sinirli, kibirli, acımasız biri. İsmi bile var; "Mustafa". Aslında Mustafa benim ismim, ancak bu isimle hitap edildiği zaman nedensiz bir şekilde sinirlenip, küfür etmeye başladığımda bu ismin ona ait olduğunu anladım. Sinirlendiğim, daha doğrusu o sinirlendiği zaman kimse karşısında duramıyor.
Karanlık tarafım, artık dışarıya çıkmaya hazırlanıyor.
Son zamanlarda çok çıkmaya başladı. Artık ne acıyı hissediyorum, ne başka bir duyguyu. Artık kendim gibi hissetmiyorum. Doktora gittiğimde sadece ilaç verip yolladı. Artık sırf dışarıya çıkmasın diye ben de dışarı çıkmıyorum. Hiçbir şey öfkemi, öfkesini bastıramıyor. Artık durduramıyorum onu. Son hazırlıklarını yapmaya başladı.
Herkes üstüme geliyor, içimdeki savaşı bilmiyorlar.
Herkes abartıyorum zennediyor, içimdeki bitmeyen savaşı gören kimse yok. Kaç kere kendime ve başkalarına zarar vermek üzereyken yakaladım, zor durdurdum ama artık gücüm kalmadı. Herkes gitti, beni diğer ben ile yalnız bıraktılar ve güç alacağım kimse kalmadı. Dışarıdan çok güçlü gözüküyorum ama gücümü sadece "O"nunla savaşmak için kullanıyorum. Artık kendimi ona teslim edeceğim. Ne kadar sinirli ve acımasız olsa da üzülmeme izin vermiyor. Çoğu kişiden daha iyi davranıyor bana. Kötü olduğum zamanlarda gelip benimle konuşuyor, bazen bağırıyor ama iyi olmam için uğraşıyor. Belki de onunla savaşmam hoşuna gidiyordur. Bilmiyorum.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Siz siz olun, böyle birisi ile karşılaşırsanız korkmayın veya yalnız bırakmayın. Çünkü ne kadar yalnız kalırsak, o kadar teslim oluyoruz. (ALINTI)
SORUM SIZ GORUNDUGUNUZ GIBI MISINIZ?
HERKES GORUNDUGU GIBI MIDIR? CEVREMIZDEKI INSANLAR NASIL?
Bi an benim gibi biri sandım seni
Olabilirde yazin sorun degil
Ben de böyle biriyim çoğunlukla çok kötü oluyor bi yere kadar sonra patlak veriyor sinir krizi herşeyi yak yık ama olmuyor sevdiklerime yapamıyorum kapıya cama ona buna patçala umrumda değil ama sinirlerimi altüst eden kişiye yapamıyorum ve ya daha farklı oluyor intihara kalkıyorum ama yapamıyorum bu hüzünlü oluyor durumum ağlamak istiyorum olmuyor başımda aşırı derecede ağrılar sonra başım dönüyor midem bulanıyor kusuyorum bi yerde sonra eğer uyuyabilecek yer bulsam uyurum bulamazsam olduğum yerde uyuyakalırım
Titremeler falan oluyor hep sıkıntı ama anlayışlı olmaya çalışıyorum herşeyi konusarak çözmeye ama nedense içimden bir ses anlamak istemiyor taş kafalı kafasını eze eze kıra kıra sokacaksın içine çok saçmas. Ktiret diyorum çoğu zaman umrumda olmuyor içime atıyorum
Doktora görün derler ama doktor beni çıldırtıyor sanki benle dalga geçiyor öldürmek istiyorum onu sonra kendi kendime konuşmalar sanki başka birileri var görmüyorum ama anlıyorlar cebap veriyorlar ama beni kullanarak benle yakonlaşmak isteyenler hep diyor sürekli fatklı kişiler oluyorsun nadıl diyorum bu sefer yine başka biri oldun diyor anlamıyorum yine boşver yine boşver
Ses var mi peki konusuyorlar diyosunuz ya
Ilaci kullaniyo musunuz
Sesleri var aslında bilmiyorum değişik geliyor bazen de görüntü olarak geliyor bana yapılacakları bi film gibi gösteriyor ama yapan benim reel de ise hiçbir şey yok ama sma olan kendi yaptıklarımı uzaktan izleyebiliyor olmam orada ki ben değilmişim gibi
İlaçlar saçma doktorlar daha çözemedi beni sürekli ilaç değişimi yenileri yeni dozlar saçma hepside daha çok artıyor gibi geliyor gitmiyor doktora ilaçta almııyorum
Film meselesi şu şekilde yoldan geçen bi araba görüyorum diyelim sonra başlıyor kendimi görüyorum gidip arabayı durduruyor içindeki adamı dövüyor sonra arabayı alıp gidiyor sonra bi bakıyorum araba onumden geçiyor tam öle yapmak için davranacakken duruyorum sonra araba geçip gidiyor
Gunduz gece farkediyo mu galiba hayir
Hayır. Kendimi gözlemleyebilmek çok saçma bazen ben ben değilmişim gibi kendimi izleyebiliyorum ama o kadar canlı ki kendimi gözlerimden değil dışardan bakabiliyorum düşünsene tam bir saçmalık daha var baya var sadece bunlar değil
Yazmaniz bile guzeldi
Bu anlattıklarının bir kısmı ergenlikle ilgili olabilir mi?