Bazen her şey göründüğü gibi değildir.
Çift kişilikli olmak gerçekten çok zor.
İnsanlara diğer tarafını göstermemek. Diğer tarafın ortaya çıkmasın diye tanımadığın insanlarla her şeyini paylaşmak. İnsanlara mutlu görünmek ama aslında içindeki öfkeyi ve öldürme duygusunu bastırmaya çalışmak, çok farklı bir şey. Hayatım boyunca böyle değildim, son 10 aydır böyleyim ve artık birine veya kendime zarar vermekten korkuyorum.
Dışarıdan normal görünüp, içinizdeki bir başka ben ile savaşmak...
İnsan normalde kendini dinler değil mi? Kendisiyle konuşup sorunların üstesinden gelmeye çalışır. Ben içimdeki başka bir ben ile savaşıyorum. Konuşmama çoğu zaman izin vermiyor. Çok sinirli, kibirli, acımasız biri. İsmi bile var; "Mustafa". Aslında Mustafa benim ismim, ancak bu isimle hitap edildiği zaman nedensiz bir şekilde sinirlenip, küfür etmeye başladığımda bu ismin ona ait olduğunu anladım. Sinirlendiğim, daha doğrusu o sinirlendiği zaman kimse karşısında duramıyor.
Karanlık tarafım, artık dışarıya çıkmaya hazırlanıyor.
Son zamanlarda çok çıkmaya başladı. Artık ne acıyı hissediyorum, ne başka bir duyguyu. Artık kendim gibi hissetmiyorum. Doktora gittiğimde sadece ilaç verip yolladı. Artık sırf dışarıya çıkmasın diye ben de dışarı çıkmıyorum. Hiçbir şey öfkemi, öfkesini bastıramıyor. Artık durduramıyorum onu. Son hazırlıklarını yapmaya başladı.
Herkes üstüme geliyor, içimdeki savaşı bilmiyorlar.
Herkes abartıyorum zennediyor, içimdeki bitmeyen savaşı gören kimse yok. Kaç kere kendime ve başkalarına zarar vermek üzereyken yakaladım, zor durdurdum ama artık gücüm kalmadı. Herkes gitti, beni diğer ben ile yalnız bıraktılar ve güç alacağım kimse kalmadı. Dışarıdan çok güçlü gözüküyorum ama gücümü sadece "O"nunla savaşmak için kullanıyorum. Artık kendimi ona teslim edeceğim. Ne kadar sinirli ve acımasız olsa da üzülmeme izin vermiyor. Çoğu kişiden daha iyi davranıyor bana. Kötü olduğum zamanlarda gelip benimle konuşuyor, bazen bağırıyor ama iyi olmam için uğraşıyor. Belki de onunla savaşmam hoşuna gidiyordur. Bilmiyorum.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Siz siz olun, böyle birisi ile karşılaşırsanız korkmayın veya yalnız bırakmayın. Çünkü ne kadar yalnız kalırsak, o kadar teslim oluyoruz. (ALINTI)
SORUM SIZ GORUNDUGUNUZ GIBI MISINIZ?
HERKES GORUNDUGU GIBI MIDIR? CEVREMIZDEKI INSANLAR NASIL?
Bir zamanlar bu aşamaya gelmiştim. Çok şükür ki atlattım.
Geriye dönüp baktığımda kendime ne kadar eziyet ettiğimi görüyorum.
Hep başkalarının istediği kişi olmaya çalışmakla başladı her şey. Mutlu etmek çabası sevilmek istemek çabası başarılı gözükmek çabası; içimdeki asıl benliğimi baskı altında tutmama neden oluyordu, bunca cabama ragmende kimseyi mutlu edemiyor, başarılı olamıyordum. Buda daha fazla benliğime baskı kurmaya neden oluyordu.
Hiç bir zaman hiç bir şeyden mutlu olamıyor, huzur bulamıyordum bu suçluluk duygusu ile daha da baskı yapmaya başladım kendime.
Artık sadece nefes alıp veren bir ceset gibi yaşamaya başlamıştım. Kendimle konusmaya, odaya kapanmaya insanlardan kaçmaya başladım.
Bir gün asıl benim ne olduğunu sordum düşündüm. Ne istediğimi anlamaya çalıştım. Yavaş ca durtulerimi açığa çıkarttım, baktimki baskiladigim sikistirdigim benliğim nefes almaya başladı yaşamaya başladı ufak ufak zevk almaya başladı yaşamdan bu sefer de üzerimdeki beklentiler ve beklentileri yaratanlari dislamaya, denilenleri duymaya görmemeye basladim. İşte o zaman yaşam nedir öğrendim.
Çok guzel anlatmissiniz tesekkur ederim Yeniden dogmak gibi bisey bu