Boşanan çiftlerde kadına, başkasıyla evlenen kadar ya da ölene kadar nafaka ödemesini çok mantıklı bulmuyorum ama şunu da anlamiyorum, insanlar boşanınca cocuklarindan da mi boşanmış oluyor? Zira çocukların velayetini annenin üstüne atıp sonra da hiç ilgilenmeyen babalara (ben onlara baba müsveddesi demeyi tercih ediyorum) ne demeli!!! Hatta çocuklarına aylık 250 TL nafakayı ödememek için sigortasız çalışıp yalan beyanda bulunmalarına ne demeli?! Bu çocukların baba sevgisine, ilgisine gerektiğinde baba otoritesine ihtiyaçları yok mu? Böylesi eksiklikle büyüyen çocuklar gelecekte ne tür pisikolojik ve kişilik sorunları yaşayacak hiç düşünmüyorlar mi? Bence, sadece (çocuklarına) nafaka ödemediği zaman hapis cezasi olmamalı, babalık görevini yerine getirmeyen baba müsveddeleri için asıl hapis cezasi olmali ki elleri şeylerinde ortalikda gezinemesinler. Babayim diyemesinler. Yarin öbür gün çocuklar büyüğünden onlaradan vefalı evlat davranışı bekleyemesinler.
Siz ne düşünüyorsunuz bu konu hakkinda???
Çocuğu olan çift boşanınca babaya nasıl yaptırımlar olmalı?
Sibel Erdensoy
S
24
24 CEVAP
Çocuklar genellikle ailelerin yaşam terzlarinin tam tersi bir hayat yaşarlar baba imamsa çocuk meyhaneden çıkmaz baba zenginse çocuk parayi ve işi sevmez yani sizin anlattığınız gibi bir babayla karşılaşan bir çocuk hele erkek evlatsa çok iyi bir aile babası olur büyüyünce..
Arkadaşım sen kadınsın, annelik içgüdün var. Yazdıkların çok doğru da, yasalar mecliste yapılıyor, erkek ağırlıklı bir meclisten neklentin epey yüksek.
Çok doğru yerlere değinmişsiniz. Ancak şu da var ki evlat sevgisi olmayan bir insana zorla bir şey yaptiramazsiniz. Eş seçerken aklınıza gelmiyor tabi ki bunlar ufak tefek detay olarak görünüyor hatta hiç düşünmüyorsunuz da. Çocuk sende ise senin çocuğundur düşüncesi oluşuyor demek ki.
Zaten bu davranışlar içinde olan bir insan çocuğa hep kötü örnek olur. Hiç hayatında olmaması daha iyi olur
Peki ya bu çocuklar babayı yeteri kadar göremedikleri ve kaliteli zaman geçirmedikleri için babaya özlem duyuyorlarsa!! Hatta okadar özlüyor olsa ki; okul çıkışında arkadan babalarina benzettikleri bir adamı babaları sanıp baba diye bağırıyor ve arkasindan koşmaya başlıyorsa, o olmadığını anladıklarında hayal kırıklığı yaşıyorsa ve kendisini arkadaşlarının yanında küçücük düşürülmüş hissediyorsa. Yinede böyle bir adam hiç görmesin çocuklarını demek mi daha doğru yoksa o çocuğun ya da çocukların dünyaya gelmesine sebep olduysan babalık görevlerini yerine getirmek zorundasın mi demek daha doğru?
Tabiki biz yetişkinlere göre böyle bir baba çocuklarını hiç görmesin gölge etmesin yeter diye düşüne biliyoruz. Peki ya o çocukların hissettiği yaşadığı ve istediği şey hangisi?!!
Doğrusu ölümle biten (normal ölüm ) evlilikler ona bakarsak. Ancak elde olan şartlar göz önüne alındığında bunun her zaman bir eksik tarafı olacak. Hemcinslerim daha duyarsız, vurdumduymaz, umursamaz bu konuda. Çocuğu düşünürsek hayal kırıklıkları ve üzüntü ile geçecektir muhakkak. Bunun orta yolu yok. Ve lütfen sakin olun eş seçerken göz önünde bulundurmadığınız şeyleri şikayet etmeye hakkınız yok. Hakkımız yok.
Bi detayı açıklamam gereliyor sanırım. Ben evli değilim hiç evlenmedim ve cocugum da yok.
Bu durumu yaşayan annenin yaklaşımı ise şöyle; öyle bir babayla muhattap bile olmak istemiyorum. Ben çocuklarına yetebildiğim kadar yetmeye calisiyorum. Şeklinde, özetle.
Eh bir noktadan sonra bıkkınlık geliyor. Zoraki durumu kabulleniş ve bahsedilen Baba'dan umudu kesmek.
Boşanmak bile Anlayış istiyor. 3 çocuğumun babası nafaka hesabı yapıyor. Üstelik her konu da haksız olan o
Sanki o çocukları siz babanızın evinden getirmişsiniz gibi davraniyor değil mi? Bırakın o alsın çocukların velayetini, siz sadece çocuklarınıza sevgi ve ilginizi verin.
Uzun yol şöför ü nasıl alacak? Bana alırım diyor ama. Yalan Bakıcıya verse daha fazla eder konu para ise
Bir de gece kim bakacak?
İnsan gibi ayrılanlara helal olsun. Çocuklara boşanacağımızı demedim 15 tatilde diyecektim. Kendisi telefonda demiş çocuklar a
Tamam işte. Böyle ahkam kesiyorlar ben çocuklarıma bakarım diye sonra da yukarida bahsettiğim gibi sonuçlar çıkıyor. Bu durumları siz değil onun düşünmesi lazim. Bakarım diyorsa baksın. Size yani cocuklara 2 kuruş nafaka vermemek için bin takla atan adam bırakın bakıcıya tonla para versin. Siz yine annelik görevinizi yapın çocuklarınızı görün görüşün ama sorumluluk babada kalsın.
Şuraya her zaman kullandığım bir cümleyi yazmak istiyorum; evladını sevmeyen insan hiç kimseyi sevemez. O yüzden evladını sevmeyen insanlara hiç bir şekilde güvenmeyin.
Evlenip çocuk sahibi olmadan bunu nasıl alayabiliriz ki?
Bunu anlamak için evlenip çocuk sahibi olmaya gerek yok arkadaşım. Ben evlendim ve ayrıldım, çocuğum da yok ama yeğenlerime olan sevgimi ve ilgimi düşününce, diyorum ki "ulan yeğenlerimi böyle tapar gibi severken evladım olsa nasıl severim acaba!" Umarım anlatabilmişimdir.
Ama benim şimdiye kadar gördüğüm daha doğrusu çıkardığım bir sonuç var o da; her erkek babasının yaptığı kötü ve yanlış ne varsa büyüdüğünde aile olduğunda aynısını yapiyor. Yazaninda eleştirse bile.
Aile ve eğitim elbette önemlidir. Şimdi bir torbacının çocuğunun büyüdüğünde ne olmasını bekleyebiliriz ki? Ya da bir hırsızın çocuğunu?
İnsanlar boşana bilir hatta bu bazen her iki taraf içinde çok iyi sonuçlar getirebilir. Ama bir kadın anne olduğunda artık kendisi olmaktan çıkıp çocuğu için var olabiliyorken bir erkek neden bunu yapamiyor?
Her erkeği bir tutup genelleme yapmanın yanlış olduğunu düşünüyorum. Çocuğuna çok ilgili babalar da var, çocuğuna işkence yapan anneler de.
Var tabi kessinlikle genelleme yapmiyorum. Bazı babalar anneden daha çok ilgilenebiliyor çocuklarıyla. Biz kadınlar annelik içgüdüsüyle kocaya da çocuğumuz gibi davranınca erkek de sorumluluk almamaya alışıyor ve bunu gerekli görmüyor.
Bu durum tamamen yaşadığımız coğrafyanın kültürü ile alakalı bir durum aslında. Yaşadığımız coğrafyada kadına yüklenen sorumluluklar belli, çocuğa bak/evi temizle/yemek yap/ütü yap vs vs... Diye uzar gider. Bu, benim doğru bulamadığım bir yaşam tarzı.
Ne oldu boşandın da kocanı yeterince yolamıyor musun?
Şu nafaka olayı kadar saçma ve adaletsiz bir yasa daha yoktur.
İşlerine gelince hepimiz eşitiz derler, ama boşandıktan sonra eski eşlerinin kendilerine maaş bağlamalarını hak olarak görürler.
Okumadan anlamadan böyle ahkam kesiyorsunuz. Bi dikkatlice okumanızı öneririm.
Yolmak?? Yazık sizin gibiler üremesin
Bi açıklama daha ekleyeyim. Bence, boşanma olduğunda kadına sonsuz süreli nafaka verilmemeli. Bunun bir süresi, kademeli olarak bitmesi gerekli (normal şartlarda). Kadın hep araştırıldığı gibi birilerine bağımlı yaşamaktan kurtulmalı ve kendi ayakları üstünde durmayı başarmalı. Bunu başardığında çok daha mutlu ce özgüvenli olacağını deneyimleli.
Bu durumu kötü niyetle kullanan kadınlar da var çünkü. Ne çalışacağım o çalışsın versin bana nafakayı ben de onun parasını yiyeyim. Diyen kadınlarda var. Bu bi gerçek.
Eğer çocuk varsa çocuk okuduğu sürece nafaka vermek zorunda kalıyor kişi, örnek veriyorum çocuk üniversite okuyorsa bitene kadar vermek zorunda, diye biliyorum. Fakat sizin de dediğiniz gibi kadınlarımız kendi ayakları üzerinde durmayı başarmalı ve birilerine bağımlı olarak bir hayat geçirmemeli.
Aslında en güzeli evlenmemek, çünkü duygularımız yıllarca aynı kalmıyor. 12 sene oldu boşanalı ve cidden çok mutlu ve rahatım. Ama şanslıyım, çünkü evde ablalarım var
Benim bildiğim kadarıyla anne çalışıyor ve belli bir gelir düzeyine sahipse talep etmiş olsa dahi kadina nafaka baglanmayabiliyor. Sadece çocuklara nafaka bağlanıyor. Yanlış mi biliyorum?
Sibel Erdensoy aldatma ve şiddet var ise kadın da nafaka talep ediliyormuş
Boşanmış bir erkek ve boşanmış bir kadın olmak aynı şey değildir. Hele ki okumamış veya bir meslek sahibi olmayan bir kadınsa... Bazense elinde çok düzgün bir mesleğin yani iyi bir eğitimin vardır ama çocuklarınla daha iyi ilgilenebilmek için hep gerilerden koşarsın. Evlenip boşanmayı kolay gören, erkeği ne olursa olsun haklı bulan zihniyete karşıyım. Kadınlar boşanmayı en son çare olarak bile görmedikleri, evlilikte fedakar, vefakar,cefakar, duygusal oldukları için ve boşandıktan sonra kolay toparlanamadıkları için nafaka almak hakları. Hatta bu ülkede nafaka miktarı artırılmalı ki erkekler evlenip boşanırken bir kadını veya bir evliliği harcarken birazcık korkabilsin... Kolayca vaatte bulun, evlen, çocuklar olunca kadını beğenme, gözün hep dışarda olsun, kadının üzerine kuma getir, şiddet uygula, boşanınca çocukları ver kadına sonra bekârım diye yeni av peşinde koş.... Vs yok öyle yağma.
Kesinlikle, yaptırımlar artırılmalı. Dediğiniz gibi evlenirke verilen vaadlerin bir yaptırımı olmalı. Sadece hapis cezası almamak için nafaka ödememeli babalar, o çocukların dünyaya gelmesine sebep olmuşsa sorumluluğunda almalı maddi en çok da manevi olarak. Kadılar evlilik öncesi verilen vaadlerin sonsuza kadar süreceğine okadar çok inanıyorlar ki bu konuda hiç endişe dahi duyma gereği görmüyorlar. Oysa şunu bilmek ve kabul etmek lazim; hic bir duygu sonsuza dek sürmez. Sevgi de nefret de aşk ta. Zaman içinde gelişebilir, şekil değiştirebilir, kaybolabilir... Bunu bildiğimiz zaman kadin o yıkılmaz sandığı sırça köşkünün de yulila bilme ihtimalini göz onunde bulundurarak davranır ve rahavete kapılmadan daha sağlıklı bir düşünceyle evliliğine bakabilir. Boşanma soz konusu olduğunda da hayatının şokunu çok daha farkındalık ve bilinçle atlatır. Diye düşünüyorum. Sağlıklı düşüne bilmek mantıklı ve sağlıklı kararlar alabilmeyi sağlayacaktır.
Ama günümüz gerçeğinde malesef öyle olmuyor. Çoğunlukla kadınlar evlikliklerinin gayet iyi gittiğini düşündükleri bir dönemde, erkekler bir anda " artık seni sevmiyorum, seninle yaşamak istemiyorum, benhayatimi yaşamak istiyorum." diyip bir anda çeki gidebiliyorlar. Ve zaten bu kararı aylar hatta yıllar öncesinde kendi kendilerine aldıkları ve yeni yaşam biçimlerini şekillendirmeye başladıkları için her anlamda bu duruma hazırlıklı oluyorlar. Oysa kadin her şey yolunda sandığı için her anlamda hazırlıksız yakalanıyor. Durumu anlayıp idrak edebilmesi bile aylar suruyor. Kabullenebilmekse yıllarını alıyor.
Ve boşanma sonrası da kadın için hiç kolay olmuyor. Kendisini tamamen çocuklarına adamaya odaklanıyor. Ama yaşadığı bu durumu, kandırılmışlık duygusunu sindiremiyor. Hayatına yeni birisini alma düşüncesi bile bir çok nedenden imkansız oluyor. 1. Çocuklar küçükse onlara üvey baba psikoloji yaşatmaktan kaçınıyor. 2. Yaşadığı aci tecrübe zaten erkeklere güven duymasını engelliyor. 3. Artık tek başına değil çocuklarıyla birlikte hareket etmek durumunda olmasida bunu engelliyor.
Oysa erkekler zaten planlarını önceden yapmış oldukları için hayatlarına istedikleri gibi devam ediyor. Hemde tek başlarına. Nasıl olsa çocukları da annenin başına yıktıkları için çocuğun ne halde diye akıllarına bile gelmiyor.
O sebepdendir ki böyle babalara (sinsice planlayıp bir anda ben gidiyorum sen de çocuklarla ne halin varsa gör diyen), çocukların velayetini ve sorumluluğunun babada kalması şartıyla boşanmayı kabul etmek gerektiğini düşünüyorum. Evliliğin öyle kolay bitirilemeyecegini ve papucu pahali olduğunu anlamaları için.
Benım kızım o şanssız çocuklardan. Neler yaşandı ayrıntıya girmeyeyim, zaten biliniyor.
Benim çocuğum ne kadar travma yaşadıki ün. Bitirdiği yıl depresyona girdi, öyle böyle değil ağır çok ağır bir depresyon.
Bir anne olarak babalara ve baba adaylarına yalvarıyorum, lütfen eşinizden boşandıktan sonra evlatlarınızı hayatınızdan çıkarmayın. Para, pahalı hediyev. S gibi şeyler yetmez. Evlatlarınıza vakit ayırın, sohbet edin, birlikte güzel etkinlikler yapın
Korkmayın 2. Eşiniz ya da sevgilinizi kaybetmezsiniz.
Ebeveyn olmanın idrak edilmesi için anne veya baba olmak önemli değil, insan olmak önemli.. Çevremde çocuğu 3 aylıkken boşanıp şu anda 6 yaşında olan çocuğunu şimdiye kadar görmeyen ve görmek istemeyen kadın var mesela.. Ben Türkiye şartlarında iyi sayılacak bir nafaka ödüyorum çocuğum için, ayrıca dönemsel temel ihtiyaçlarını karşılıyorum.. İşim gereği yurtdışında olduğumdan izinlerimin tümünü çocuğum ile geçiriyorum.. Maddi durumunu sorduğunuzda “ Çocuğuma verecek harçlık yok “ yerine “ Cebimde sigara parası yok” diyen bir halktan bahsettiğinizi de dikkate almak gerek.. Son olarak; tüm çocukların hak ettiği ilgi ve sevgiyi tatmalarını dilemekten gerek..
O bosanmalarda anlasma yapilir. Adam itiraz etsin.
Orospu cocugu baska kadinla evlenmeknicin karisini bosuyo. Bosarken de nafaka vs hic itiraz etmiyo, ondan sonra ikinci hanim. Surekli para mi odicen diye adamin beynini yiyo. Adama da oh olsun. Beter olsun.
Demem o ki, bosanma davasinda taraflar anlasir, bosanma oole gerceklesir. İtiraz edilicekse en bastan edilir.
Haddim olmayarak, yorumunuzda bir kadına hakaret ettiğinizi hatırlatmak istiyorum..
Farkindayim... Kimbilir belki de o anne cocugunu kendi icin degil cemiyet için yetistirdigini unutmasa, dunya daha yasanilir biyer olurdu.. Bide aslinda bu kelime anneyi hedef alan bir soz degil, dilin alisagelmis disavurumu. Ikaziniz icin ayrica tesekkur ederim
Babalarin yaptigi birsey de seji dedigin gibi. Velayet annede, serefsiz,200 tl nafakayi cocuga veriyo. Lan cocuga bi pantol bi kazak alsan 150 lira zaten. Bu cocuk ne yicek icicek, nerde barinip. Nasil isinacak.
Çocuk küçükken ayrılan çiftler ne yapsın peki baba gidiyor kendi hayatına bakıyor anne küçücük bebekle kalıyor nasıl çalışsın zaten çocuk babadan mahrum annesi de çalışsa bakıcıya verse o bebek nasıl sevgiyle büyüsün inanın bu olaylar çok ince başına gelen ve gelmeyen aynı düşünemez çok normal...
Beden sadece anne çekmek zorunda bütün sıkıntıyı. Neden kadınlar bu kadar çok kabullenici kurban edilmeyi. Çocuklarımı bırakmam diye tuturuyor. Tersi olsun anne çalışsın nafaka versin baba baksın büyütsün çocukları. Ya tamam annelik içgüdüsü anliyorum da anlamadığım. Kadınlar neden erkeğe istedigi tüm imkani kendi eliyle tepsi içinde kocaya veriyor. Neden, hiç ummadığı bir anda boşanma olduğunda kadin, tamam ben çocuklarınla çekerim cefayı sen git hayatının tadını çıkar diyor. Şimdi bütün kadınlar hoplayacak biz mi veriyoruz diyecekler, ya ne yapsaydık çocuklarımızı o adama mı bıraksaydık diyecekler. Evet evet arkadaşım bırakın siz nasıl annesiyseniz o da babası, dna si bile %50 onun. Neden siz tüm hayatınızdan vaz geçip boşanmış çocuklu kadın oluyorsunuz o boşanmış çocuklu baba olmasin.
İşte babalar bakmıyor o çocuğa, ya annesine ya da ablasına vs baktırıyor ve anne sürekli "acaba iyi bakıyorlar mı, kızıyorlar mı, vuruyorlar mı vs" gibi düşüncelere dalıyor. Şimdi çocuğu babaya bırakmak doğru mu yanlış mı?
Eğer baba o kapasite de olsa zaten çocuğunun annesine yardımcı olacaktır ama o kapasiteye sahip olmayan bir babaya da çocuk emanet edilmez evet annelik iç güdüsü diyebilirsiniz bende anne olmadan önce farklı düşünüyordum ama şuan bambaşka düşüncelerdeyim ancak başa gelince anlaşılıyor
Daha önce de yazmıştım Orhan Ablay bey, kocaya ya da insanlara zamanında sorumluluklarını yerine getirme alışkanlığı oluşturmazsaniz o adam da çocuğu başkasına bırakır.
Benim de daha önce söylediğim gibi; yaşadığımız coğrafyada çocuğa bakma yükü anneye yüklendiği için bu durumu değiştirmek çok zor.
Eğer bir baba anne ile arasi iyi ise, babalik iyi yapıyor eğer değilse yapamiyor ne acı ama anne bunu bir görev bilip herzerresi ile üstleniyor.
Tam canım babacığımı (!) tarif etmişsiniz.
Altı aylık evlilik sonrası boşandım. Çocuk yok aldatma yok dayak yok. Hakaret var ise her iki taraf da eşit hakarete uğramıştır. Vicdanım sonuna kadar rahat. 11 yıldır nafaka ödüyorum. Sırf karşı taraf ev hanımı diye. O yüden ama dan sonrasını okumadım.