Çocukluğu sevgisiz ve sağlıksız geçmiş biri ileride sağlıklı psikolojiye sahip bir birey olabilir mi?

Pozitif bakışı açılı, sevme ve sayma yetisine sahip, ruh sağlığında sorun olmayan bir birey..

Pozitif bakış açısı konusunda büyük bir etkiye sahip olabilir ama çocukluktan sonraki hayatıda çok etkilidir iyi yada kötü. Sevme konusuda aynı şekilde ama saygının nerdeyse tamamı eğitimle ilgisi vardır. Ruh sağlığı belirlenecek bir şey değil bunu ölçemezsin ve bilemezsin hayatının her dönemi çok önemlidir "ruh sağlığı" için. Bu cevaplar herkese göre değişir. Bukonuda yetkili bir kişiden bilgi alman daha doğru olur.

Abdullah Düzen benim bildiğim çocukluk dönemi çok belirleyici oluyor psikolojik sorunlarda. Ve bunları aşmak da çok zor.

Kesinlikle belirleyici ama psikolojik sorun dediğimiz terim çok kapsamlı, değişken ve bilinmez bir kavramdır. Rosenhan Deneyini araştır istersen ordada belirtmiş psikolojik rahatsızlıkların tanı olarak yetersiz kaldığını

Abdullah Düzen psikolojik rahatsızlıklar sadece çocukluğa bağlı değil elbette, benim sorguladığım şu aslında çocukluğu sağlıksız ortamda geçmiş kişinin sağlıklı psikolojiye sahip olabilme ihtimali ne ?

Böyle bir ihtimal belirleyemezsin çünkü her küçük olayın, kişinin, izlenimin bunda etkisi olur. Tamamen "sağlıklı" yada "sağlıksız" olma ihtimali de var. Yani bir ihtimal "sağlıklı" olabilirde olmayabilirde bunu zaman gösterir. Dışarıdan bunu gözlemleyen insanların görevi iyi olması için ona destek olmak veya daha kötü olması için çalışmaktır.

Abdullah Düzen destek ve sevgi vermeye çalıştığında, bu kişilerin bunu reddettiğini ya da kabul etse bile karşısındakini ezmeye ya da komple sömürmeye yönelik davranışlar sergilediğini de gözlemledim.

Bu gibi durumlarda yardımcı olmaya çalışan kişinin güveliği daha önemlidir. Sadece uzman bir yardım alması konusunda uyarmak ve zarar görülüyorsa ondan uzaklaşmak en iyisidir. Bunun sonucunda kişinin uzman bir yardım alması yada almaması neticesinde "sağlıklı" bir psikolojiye sahip olması yada olmaması öngörülemez sadece gözlemlenir.

Ben kizimi anlayamadim ki size yardimci oluyum. Mükemelliyetcimi yoksa tembel mi onu cözemedim. Yoksa her ikiside mi. Suda var ki bunuda halen farkindayim halen kendini sevemedi, kendine halen güvenemiyor, kendini oldugu gibi kabul edemiyor ve hata yaparim korkusu.

Bu arada aile icersinde hicbir zaman siddet göstermedik. Iki cocugumuza da ayni davrandik. Birini digerinden hicbir zaman ayri tutmadik. Yalniz kizimin cok takintili kisiligi var. Kücüklükten beri. Kendinde sürekli kusur bulup ben niye böyleyim baskalri degil dedigini hatirliyorum. Bu takintilar 24 yasina geldi halen maalesef var.

Kizim cocukken cok zayifti. Kizimi ilk görenler önce "aa ne kadar zayif Afrkikadakiler gibi hic yemek vermiyormusunuz" bakis acilari ilk bu olurdu. Buna benzer dis görünüyle ilgili bir sürü sey. Bana göre kizim bu tepkileri bilincaltina kaydetti. Su anda bile halen zayif ve birisi zayifsin dedigi zaman cok sinirleniyor ve icsellestiriyor.Kendini birtürlü sevememesi, baskalari taraifindan gene elestrilecem diye hata yapma korkusu ve kendini oldugu gibi kabul edememesinin sebebi bilicalti.