Beynim bu aralar yine agnostik dusunuyor. Ama kalbim ruhum ısrarla inan diyor. Inanmak bana iyi geliyor, dua iyi geliyor, iyi dusunmeme ve arinmis hissetmeme sebep oluyor. Bunun adi asla caresizlik degil ya da korku degil ama ihtiyac gibi biraz. Varligini hissetmek gibi. Bir yandan son zamanlarda hep sonsuzlugu düşünüyorum cevap bulamiyorum. Ya da ölümden herkes neden korkuyor mesela, belki bu son güzeldir ama o sona giden yoldaki o son eziyet bizi korkuruyordur, dogal olarak korkutuyor cunku felaket. Ama yasamadigimiz o son andan neden korkariz neden ona yakalanmamak icin cabalariz butun yasayan turler olarak. Bir bilinmezlik var ve yazanlara dayanarak bu konuda bir kac fikir uretiyoruz ama biz o ani yaşamadık ve yasayanlar ile asla iletisime gecemeyiz. Kafamda deli sorular )
İnanç ve agnostiklik arasında gidip gelme
Reyhan Yalniz
R
0 kişi takip ediyor.
Paylaş:
Genel olarak zeka ile tanriyi dogrudan yanyana koymak bence dogru degil. Varolussal zekanizin ve icsel zekanizin gelismis olmasi sizi ateist deist agnostik vb yapabilir ayni zamanda büyücü ruhani varliklarla iletisime gectigini iddia eden birisi de yapabilir. Ya da dine cok bagli biri de yapabilir. Inanan ya da inanmayan arasinda zekayi kullanma farki var gibi net birsey söylenemez. Kaldi ki burada bir cok inanmayanin yazdiklarini okudugumda ne kadar aptal olduklarini dusunuyorum cogu zaman. Bazen cok mantikli sorgulayanlar oldugu gibi aptallarla da dolu ayni zamanda.