Beynim bu aralar yine agnostik dusunuyor. Ama kalbim ruhum ısrarla inan diyor. Inanmak bana iyi geliyor, dua iyi geliyor, iyi dusunmeme ve arinmis hissetmeme sebep oluyor. Bunun adi asla caresizlik degil ya da korku degil ama ihtiyac gibi biraz. Varligini hissetmek gibi. Bir yandan son zamanlarda hep sonsuzlugu düşünüyorum cevap bulamiyorum. Ya da ölümden herkes neden korkuyor mesela, belki bu son güzeldir ama o sona giden yoldaki o son eziyet bizi korkuruyordur, dogal olarak korkutuyor cunku felaket. Ama yasamadigimiz o son andan neden korkariz neden ona yakalanmamak icin cabalariz butun yasayan turler olarak. Bir bilinmezlik var ve yazanlara dayanarak bu konuda bir kac fikir uretiyoruz ama biz o ani yaşamadık ve yasayanlar ile asla iletisime gecemeyiz. Kafamda deli sorular )
İnanç ve agnostiklik arasında gidip gelme
Reyhan Yalniz
R
0 kişi takip ediyor.
Paylaş:
Dine inandigim surece zaten asla boyle birşey soz konusu olamaz. Ancak ayni sekilde inanmayip bu dediklerini yapanlar da var unutmamali. Bu zarar korusu dinle alakali degil daha cok insanla alakali olduğunu dusunuyorum. Dini farkli yasayip ciddi zarar boyutlarina varanlar da insan olmaktan cikan bireyler bence. Kuranda cok güzel bir öğüt var. Ne cok ne az. Dini bu sekilde yasayin der, yani sadece din icin yasamayin, sadece dunya icinde yasamayin, dini hayatiniza gerektigi kadar oturtun.