Zannedersem insan denilen varlık tam anlamı ile inançsız kalamıyor.
Gözlem yapmayı ve kişilerin cevaplarında aradıkları yolu tespit etmeyi seven biriyim. Kendimi takdir etmem gerekirse bu noktada etmem gerektiğini düşünüyorum. Çünkü kendi fikirlerimi bile yanlışlamayı becerebilen yada daha dogru tabir ile kendi gözlemlerimi dahi sorgulamaya çalışan biri olarak bu noktada kendimi yanlışlayamıyorum.
Son bikaç günde kendimi yanlışlamak adına bir iki konu açtım. "Ateizim size ne kazandırır?" veya "kaybolan bir inanç şeklinin yerine konulabilecek inanç modeli", yada "yeni bir dinin peygamberi olsanız ve binlerce senelik bir âyet yazsanız nasıl bir âyet olur?" gibi kilit bir kaç soruya aldığım cevaplar bile uzun zamandır edindiğim gözlem neticesinde elde ettiğim fikrin doğruluğunun daha kesin olduğu düşüncesine sahip olmamı sağladı.
İnsan var olduğu yada varlığını anladığı günden beri bir inanç arayışına girmiştir. Bu her toplumda ve her tarihte, birbiriyle ilişki halinde olmayan her bölgedeki insan topluluğu içinde gözlemlenmiştir.
Peki bir tanrı fikrini dahi bilmeyen insanlara yaratıldığını düşündüren neydi?
Birbirindem uzak kıtalarda onbinlerce sene hiç temas halinde olmayan ilkel insanlar bu fikri nerden aldı?
Yaratma fikri edinmek yerine yaratılma, güçlü olmak yerine, güçlünün temsilcisi düşüncesine nasıl hep beraber sahip oldular?
Topyekûn aynı düşünceye sevk edilmelerini sağlayan ilahî gizem nedir?
Düşüncemizin sıçramak istediği yer neresidir?
Aranılan ve adına tanrı denilen meta nedir?
Belli ki kendini gözlemleyen insanın kendisine ilk sorulan soruya aradığı cevap henüz bulunamamış.
Çoğu ateist yada tanrı fikrini red eden gözlemci insan, tanrı fikrinin korku ve endişeden ortaya çıktığını düşünmekte. Tek başına bu nedenlerin yeterli olamayacağı fikrindeyim.
Günümüzde bile yitirilen inançların yerine yenisi getiriliyor. Üstelik eski inançlarını delil ve analiz
yetersizliğinden ötürü red eden insan, aynı şekilde delil ve analiz ile yetersiz kalan başka inançları kabûl edebiliyor.
Bunun örneklerini vermek gerekirse, spirtüalizm veya ezoterizm gibi farklı inanç modelleri ile tabiri caiz ise eski inançlardan dolayı oluşan tiryakiliklerini kontrol altında tutma çabası içindeler.
O zaman tespit doğru mudur?
İnsanoğlu tanrı fikrinden yada inanç, din gibi kavramların asla dışına çıkamaz diyebilir miyiz?
Dinleri, red edenlerin dahi dinleri sırf eleştirmek adına dahi olsa kendi hayatlarının içinde tutmalarıda bu eksikliği gidermek adına olabilir mi?
Fikirlerinizi bekliyorum!
Teşekürler.
İNANMAK GEREKSİNİMİ, İNSANIN YARATILIŞ KODLARINDA VARDIR
Kuşkusuz Tanrı dilediğini yapmaya muktedir olan tek varlıktır.
Ancak Tanrı yarattığı insanları, onlara özgü bir kısım nitelikler ve sıfatlarla donatmıştır. Öte yandan Evren'i ve içindeki canlı cansız tüm varlıkları ve bınların yaşamlarını bir düzen ve plana bağlamıştır.
Nitekim bir Kuran ayetinde Tanrı, bu konuda "başıboş bırakılacağınızı mı sandınız?" der.
Öteyandan bir başka gerçeğin altını daha çizmek gerekiyor:
İnsanların fıtratlarına ahlak, hak-hukuk, adalet ve dürüstlük gibi temel ahlaki özellikler yaratılışla birlikte nakşedilmiştir. Bazı filozoflar buna "doğal hukuk", "doğal ahlak" derler yanılmıyorsam.
Allah hiçbir elçi ve uyarıcı kitap göndermemiş olsa bile insanlar doğuştan sahip oldukları bu ahlaksal değerler sayedinde bir yere kadar dürüst ve ahlaklı davranabilirlerdi.
Hatta Allah'ın varlığını, Maturidi'nin dediği gibi akıl ile bulabilirlerdi.
İnsanların yaratılış kodlarına Tanrı veya Tanrı'dan başka bir varlığa inanma gereksinimi yerleştirilmiştir.
"İnsan olmak, İslam olmanın birincil koşulu" derY. Nuri Öztürk. Gerisi gelir.
13.11.2016