Beynim bu aralar yine agnostik dusunuyor. Ama kalbim ruhum ısrarla inan diyor. Inanmak bana iyi geliyor, dua iyi geliyor, iyi dusunmeme ve arinmis hissetmeme sebep oluyor. Bunun adi asla caresizlik degil ya da korku degil ama ihtiyac gibi biraz. Varligini hissetmek gibi. Bir yandan son zamanlarda hep sonsuzlugu düşünüyorum cevap bulamiyorum. Ya da ölümden herkes neden korkuyor mesela, belki bu son güzeldir ama o sona giden yoldaki o son eziyet bizi korkuruyordur, dogal olarak korkutuyor cunku felaket. Ama yasamadigimiz o son andan neden korkariz neden ona yakalanmamak icin cabalariz butun yasayan turler olarak. Bir bilinmezlik var ve yazanlara dayanarak bu konuda bir kac fikir uretiyoruz ama biz o ani yaşamadık ve yasayanlar ile asla iletisime gecemeyiz. Kafamda deli sorular )
İnanç ve agnostiklik arasında gidip gelme
Reyhan Yalniz
R
0 kişi takip ediyor.
Paylaş:
yoga / meditasyon yap, müzik dinle. Aslında dua ederken kendi kendin ile konuşuyorsun bu yüzden iyi geliyor. Çık temiz havada yürü spor yap. Daha mutlu olursun hem de üzerindeki o yük kalkar. Korkmana da gerek yok çünkü binlerce din gelip geçmiş, ya zeus doğru tanrıysa? Ya da odin doğru tanrıysa? Ya hristiyanlık doğru dinse? Böyle sonsuza kadar gider.
Bunlarin hepsini farkli zamanlarda yaptim uzun süre. Benimki korku degil ve inanmaya devam edicem sadece cevaplayamadigim sorular var ve cevabi hep su oluyor "bilemeyiz"
evet cevap bilemeyiz oluyor. Allah yaptı olmuyor. Ama bilim yavaş yavaş (geçtiğimiz yüzyıllara bakarsan çok hızlı) bunlara cevap veriyor. Yıllar önce hiç bir şekilde cevap alınamadığı için allah yaptı denilip geçildi, şimdi de alışkanlıklar devam ediyor