Beynim bu aralar yine agnostik dusunuyor. Ama kalbim ruhum ısrarla inan diyor. Inanmak bana iyi geliyor, dua iyi geliyor, iyi dusunmeme ve arinmis hissetmeme sebep oluyor. Bunun adi asla caresizlik degil ya da korku degil ama ihtiyac gibi biraz. Varligini hissetmek gibi. Bir yandan son zamanlarda hep sonsuzlugu düşünüyorum cevap bulamiyorum. Ya da ölümden herkes neden korkuyor mesela, belki bu son güzeldir ama o sona giden yoldaki o son eziyet bizi korkuruyordur, dogal olarak korkutuyor cunku felaket. Ama yasamadigimiz o son andan neden korkariz neden ona yakalanmamak icin cabalariz butun yasayan turler olarak. Bir bilinmezlik var ve yazanlara dayanarak bu konuda bir kac fikir uretiyoruz ama biz o ani yaşamadık ve yasayanlar ile asla iletisime gecemeyiz. Kafamda deli sorular )
İnanç ve agnostiklik arasında gidip gelme
Reyhan Yalniz
R
0 kişi takip ediyor.
Paylaş:
kuranı okudum. Baktım saçma baya. Kabul ettim benim sürecim buydu. Peki sen hiç acaba yanlış olabilir mi bu diye düşündün mü. Yoksa kesssiin burda bilmemkimin mealinde açıklama vardır ordan bakayım mı dedin? Kuran insana iniyor mükemmel bir güç tarafından ama okuyan insan, başka bir insanın yardımı olmaksızın anlayamıyor. Onu geçtim herşeyi bilen allah bu kuranı okuyup da terörist olabilecek şeytana daha da uyacak insanların varlığını düşünemiyor. Terörist olanlar da sonuçta bi şekilde kuranı yorumlayıp oluyolar