Beynim bu aralar yine agnostik dusunuyor. Ama kalbim ruhum ısrarla inan diyor. Inanmak bana iyi geliyor, dua iyi geliyor, iyi dusunmeme ve arinmis hissetmeme sebep oluyor. Bunun adi asla caresizlik degil ya da korku degil ama ihtiyac gibi biraz. Varligini hissetmek gibi. Bir yandan son zamanlarda hep sonsuzlugu düşünüyorum cevap bulamiyorum. Ya da ölümden herkes neden korkuyor mesela, belki bu son güzeldir ama o sona giden yoldaki o son eziyet bizi korkuruyordur, dogal olarak korkutuyor cunku felaket. Ama yasamadigimiz o son andan neden korkariz neden ona yakalanmamak icin cabalariz butun yasayan turler olarak. Bir bilinmezlik var ve yazanlara dayanarak bu konuda bir kac fikir uretiyoruz ama biz o ani yaşamadık ve yasayanlar ile asla iletisime gecemeyiz. Kafamda deli sorular )
İnanç ve agnostiklik arasında gidip gelme
Reyhan Yalniz
R
0 kişi takip ediyor.
Paylaş:
Zihnin maddesel oldugunu dusunmuyorum ve tekrar diyorum illa iki yanimdan mi bahsetmeliydim ruh demek yerine. Baska anlamlariyla ruh nedir bununla ilgilenmiyorum ve zihnin daha ogrenemedigimiz yanlari oldugunu soyluyorum. Ayrica her bilimsel veri karsit gorusunu de dogurur. Eger dogurmuyorsa bir problem vardir ve bilim ilerleyemez.
Reyhan hanim Evrime inanıyorum da fiziksel değişim okey ama iç organların çalışmaları mükemmel oluslari yine sorgulamaya sevk ediyor beni ve cozemiyorum