Sürekli yalnız kalmak istemek.. Bir tane insan suratı görmek dahi istememek.. Onlara selam vermek selam almak, nefes alış verişlerini duymanın bile katlanılmaz bir hal alması.. Antrofobi midir... Insanların arasından geçerken ve iyi günler derken bile zorlanmak.. Kasılmak, panik atak gibi nefesin daralması psikolojik bir hastalık ya da anksiyete bozukluğu mudur. Yoksa dönem dönem yaşanan normal bir durum mu
Ali Cegid
A
Dönem dönem yaşıyorsanız normaldir. Tabii bu dönemleriniz uzun süreler olmamalı.
Genel bir soru aslında. İnsanlarla iliskim bu denli rahatsız edici değil. Ama iyi de değil
Yani olmasalar üzülür muyum, umrumda olmaz. İster istemez konuşmak zorunda olduğumu hissediyorum. Sanki varlıkları benden birseyler eksiltiyor gibi.
Spor yaparsan geçer spor herşeyin ilacı şiddetle tavsiye ediyorum
İvmeli bir şekilde artıyor bu duygu
niye ... Az önce zayıf bir amca nasılsın dedi bende sağima soluma baktım evet bana diyor oleyyy iyiyim siz dedim sağol dedi şaka gibi çok güzel bir gün beni bekliyor
Sizdeki enerji de muazzammis hanfendi Biri bana durduk yere nasılsın dese koşarak uzaklasirdim oradan
ee bende şaşırdım tabi... Kekeledim hatta ama mutlu oldum ben insan seviyorum yaa
Saygı duyarım. Ben pek genelleyemem. Sevdiklerim var aralarında
O zaman benimki hastalık
Bende genelde birilerinden kazik yedikten sonra olan bir durum:)
İşte sorun varsayimsal bir kazığın bulunduğu yerden hiç çıkmadığını düşünmek. Kazığı daimi hissetmek ve hareket ettikçe dibe gömulmesi
Sosyal olduğum zamanlar zerre keyif almasamda mış gibi davranıyorum bazen. Yapmacık olduğu belli oluyor zaten insanlar bunu anlıyor. Salak değiller. Mimikler, sohbetin sığ olması vs. Rahatsız olduğum belli oluyor kabak gibi
Ailem bile uzak geliyor bana. Sanki farklı bir türüm ve dünyaya gelip uyum sağlamaya çalışan bir uzaylı gibiyim. Hayatımda esim ve kitaplardan başka kimse yok doğru düzgün. Bu beni rahatsız etmiyor, hatta yalnizlastikca daha iyi hissediyorum, sorun burada sanırım.
Ahanda aynisi yalniz degilmisim ayidiyetsizlik var her nefes acitiyor ruhum sanki surekli bir atesin icinde
Örneğin eve gideceğim. Karşıma aniden tanıdık biri çıkınca nefesim kesiliyor anlık. Sonra bunu kontrol altına alıp hiçbir şey olmamış gibi davraniyorum ve selam veriyorum kasılarak. Normalde insan selam verir mutlu olur şakalasir vs.
Buradaki kadar sosyal değilim normalde. Evden çıkmam gerekmezse. Bir ara şapka takıntım vardı, bir nevi kendimi gizliyordum altında. Belki de bu durumun fiziksel yansımasıdır.
sizin cidden cocukluğunuza inmek gerekir ... Uzman yardımı alın.. Hayat beklemez... İnsan değerli bir varlık
Dönem dönem artıp azalıyor sanki. Bazen dersin ki bunun kadar sosyal dışa dönük biri yoktur, çoğu kez tam tersi.
Bana olabildiğince cirkin gelen dış dünyaya karşılık evde okuyup yazmayı yegliyorum çoğu zaman
Hayatimin ozeti bi sure uzak kalin insanlardan. Zorla gulumsedikce daha da cok baticaklar.
Yalnız değilim demekki
Bence cogu insan bunlaro hissediyo. Hele is yerindeki sacma sapan insanlarla muhattap olmak zorunda kalmak..
Evet eşim de aynı şeyi söylüyor. Kafa dengi olmasak ona da katlanamazdim
Onlardan zarar görecegimi hissediyorum özünde. Ne kadar uzak olsam o kadar iyi. Ne maddi ne manevi ihtiyaç duymuyorum. Çok nadirde olsa hayatıma biri giriyor beni ihya edecek. O da çok az
Ergenlik dönemi özellikle unide aşırı sosyal biriydim bu arada
Ondan boyle olmussunuzdur belki bikmissinizdir
Evet, olabilir. Sonra ne olduysa insanlara karşı bir güvensizlik tiksinti başladı .
E iste o kadar hasir nesir olduktan sonra bazilarinin gercek yuzleri, yasanan hayalkirikliklari, bosa zaman kaybettigini anlama..
Çok okumanın da etkisi olabilir diye düşünüyorum. Kitaplar bana sıradan insanlardan daha fazla haz veriyor
O değil, bende nihilist bir tavırda baş göstermeye başladı. Ortalama bir insan gibi yaşıyorum ama aynı şeyleri hissetmiyorum
ben öyle durumlarda ters tatil yapıyorum. Kışın kuşadası yazın uludağ. İyi geliyor
Hayatında dengesizlik yaratmak bana da iyi gelmiştir her zaman
Çok normal.
Bana göre de normal ama hastalık olarakta degerlendirilebilir. Normal üstü bir durum gibime geliyor
Toplum içinde bu gibi semptomlar hissetmeyip çok mutlu olanlar çoğunlukta
Sosyofobi, tedavisi var
Neden tedavi olmalıyım peki. Buna ihtiyaç duymuyorum ki
Bende o yok ama şu var, insanlara bağlanamıyorum. Sadece sevgili anlamında değil, arkadaş anlamında da. Dost olamıyorum. Bir yere kadar geliyor ondan sonra daha yakınlaşmıyorum. Samimiyeti ilerletmiyorum/ilerletemiyorum.
Sende bizdensin dostum, dostum dedim ama lafın gelişi alınma hemen
Normallikten nefret ederim
Bahsettiğiniz Fiziksel sorunları yaşamıyorum. Ama yalnızlığı yaşıyorum, hemde severek
Aynen beni anlatmışsın ali
Yuh artık dedim )
boşver zaten insanlardan fayda yok, al evine bir evcil hayvan huzurlu ol ne stress ne fobi güven ablana.
nil hanım bende 32 yim neredeyse. Siz benden genç gösteriyorsunuz:) Teşekkür ederim önerileriniz için.
ömer , dostum bu pc de acayip bağımlılık yapıyor ya. Kim ne yazmış, ne tartışmalar dönüyor diye bakmadan duramıyorum faceye. Kitap okuyamıyorum bu yüzden
Ali Cegid bakma insanların kalabalıklar içindeki haline. Aslında çoğu birer yalnız. Kalabalıkların arasına karışarak, sadece yalnızlıklarını gizliyorlar. Benim gördüğüm şey bu. Bizimkisi ise kalabalıklardan kaçarak, yalnızlığa isteyerek yelken açmak.
Yalnız kalmak istiyorsan yalnız kal, insanlara katlanamayan birinin insanlardan yardım beklemesi ironik.
Yardım beklemek değilde, benim gibi düşünenler var mı diye merak ediyor insan. Uzay boşluğunda savruluyor gibi hissediyorum bazen
Dalga boyunda bir elelktron gibiyim. Bazen parçacık olmak istiyorum.
off abi damardan girdin bi küçük açtım
Al işte! dostum, az önce, ev sahibi ben ve diğer kiracı arkadaş rastlaştık, 15 20 dk lafladık sokak girişinde. Sohbetler hep aynı, basmakalıp. Sohbete katılamıyorum bile, onlar konuşuyor anlaşıyorlar ama ben aralarındaki kara koyun gibiyim. Bön bön bakıyorum öyle. E şimdi ben neden bu ortamı tercih edeyim, kasıtlı olarak neden aralarına katılmak isteyeyim? Evdeyken daha çok eğleniyorum. Dışarıda hiç tat yok. Hatta boşuna zaman kaybı, örneğin ben o 15 20 dakikada çay koyardım, elime bir kitap alırdım ya da eşimle film falan izlerdim. Zaman çok değerli bence böyle yüzeysel kıytırık lakırtılarla vakit öldüremem.
Abi burada yaptığım muhabbette çok boş, böyle bir sıkıntın varsa burada dönen boş muhabbetler zaten kanser eder. Neden hala kendini bu boş ortamlarda tutuyorsun o kadar doluysan?
Takılıyorum yiğit, nabız yokluyorum. Birkaç aydır girmiyordum hiç, Son bir aydır aktif yazıyorum buraya hoşuma gidiyor.
En azından burada kaliteli insanlar olabilir diye düşünüyorum. Ki var da bence
Ali Cegid bu konuda seninle hem fikirim. Hayatımda en zevk aldığım şeyler, çay, kitap ve sigara üçü bir arada olacak deymeyin keyfime. Ha şunu da söyleyeyim, insanlar benimle muhabbeti de sever, sürekli çağırırlar ortamlarına. Ama ben aynı lakırdıları duymaktan usandım. Benim için boş ve değersiz olan şeyleri o kadar çok önemsiyorlar ki bir anlam veremiyorum. Anlamaya çalışıyorum ama olmuyor. O nedenle yalnızlığı seviyorum. Ey yalnızlık sen bile benim için kalabalıklık yapıyorsun. Yalnızlık güzeldir.
Aynı ben.
Ha! Diyenler çıkacaktır. Sen ne yapıyorsun peki? İnsanları beğenmiyorsun da evde atom mu parçalıyorsun? Cevap vereyim: Yoo atom parçalamıyorum bildiğin insan gibiyim. Sabah uyanıyorm. İş varsa işe gidiyorum. Yoksa kahvaltı yapıyorum. Pc başına geçiyorum sonra. Çok meraklı biriyimdir. Bilim tutkunuyum özellikle. O kadar çok kitap var ki okunacak.. Biliyor musunuz ölene kadar nefes almadan okusak, tüm yazınların sadece yüzde 2 sini okuyabiliyor muşuz. O da film, video falan hariç. Velhasıl, uzun zamandır her gün yeni bir şey okumak, öğrenmek bende bir yaşam biçimi halini aldı. Abartmıyorum, bir kitabı 2 saatte bitirdiğim oluyor bazen. Tek solukta okuyorum akıcıysa. Değise, kazıksa, örenğin franz kafka -dava gibi ya da cümleleri zihnine yedirmen gereken bilimsel kitaplar gibi ise daha ağır gidiyorum. Bunun yanında hikayede yazıyorum ara sıra. Aptal kutusunu açmıyorum pek. Eşim dizi izlemek isterse öyle kullanıyoruz tvyi. Böyle yani, bakın atomu parçalamadım ama tüm günümü kendimle geçirdim. Hiç vakit kaybı olmadı. Tertemiz değil mi sizce de ?
İş varsa işe gidiyorum iyiydi bana lazım olan kafa bu iş varsa gidilecek birşey olmalı yoksa Ne lüzumu var
Bu kafa nihilist kafası Ona erişmek için çok yol katettim
Bende 13 yıldır tv yok. İzlemem gerekte duymam. Pc de 9 yıldır var. Oda pek sarmıyor. Teknolojiyi sevemedim. Kitap okumak, bir konuyu araştırmak daha çok hoşuma gidiyor. Hiç bir şey yapmasam çay, sigara eşliğinde tefekküre dalarım bir konu hakkında.
Tamam alayım ama niçin
Şuanki hayatımdan daha fazlasımı sunabilirse neden olmasın
ali devam et, doğru yoldasın. Toplumdan farklı olmak hastalık değil, iyileşmedir.. İyileşmişsin dostum
Sağol .
Homosapiens ten ne kadar uzak kalırsan o kadar sağlıklı olursun. Türümüz diye söylemiyorum hiçbir çekici yanımız yok.
Sen ağır depresyondasin dostum, sen sus. Insanlara gömçürme Taşlarlar seni burada
Herşey de hastalık değil öyle. Her önüne gelenle diyalog kurmak zorunda değilsin, mesafeli olmak bazılarına selam bile vermemek herzaman iyidir. Önce selamını alıyorsun sonra naber diyor sonra hayatına karışmaya başlıyor sonrada eleştirmeye suçlamaya ve yönlendirmeye çalışıyor. Mesafe iyidir.
Ne kadar bencil bir türüz.. Tanrimiz bile insansı
Ayrıca devir öyle herkesle samimî olunacak devir değil kimin ne olduğu hiç belli değil.
şuan ona benzer durumdayım kimse ile konuşmak istemiyorum çalan telefonu açmak istemiyorum sese tahammülüm yok uzaklara gidip yalnız kalmak istiyorum buna ihtiyacım var ama 4 yaşında oğlum var mümkün değil. Eşim de bu konuda şikayetçi benden elimde değil tahammül edemiyorum hiçbirşeye
Psikolojiniz zayıflamış bence ya üzerinizde ağır sorumluluk var ya da yakınlarda üzücü bir olay yasadiniz.
Bende aynı kapı zili çaldı cinnet geçiyorum illa gir dediler Dr a gittim ağır depresyon dedi. Bak bak yani mecbur muyuz illaki birileriyle beraber olmaya yalnız kalmak istiyoruz kardesimmm bir kalamiyoruz
Asperger Sendromunu animsatior bana anlatikların Ali Cegid
Asperger olmasa da ,, çocukken aile baskısı gördüm, aşırı korumacılardı ve yaptığım hersey elestirilirdi. Toplumu simgeleyen, Toplumun küçük bir parçası olan aileyi bana engel teşkil eden ve önümden cekilmesi gereken bir set gibi algiladim hep. Maddi ve manevi özgürlüğümu alınca elime izole bir hayat kurdum. Hep bunu hayal ederdim, hani hapishanedesinizdir ama gününüz tamamlaninca cikacaksinizdir. Gözleriniz kapının altından süzülen ışık huzmesindedir. Bende hep böyle baktım kalabaliklara. Gün gelecek yalnız kalacak, kendimi kesfedecektim. Bunu buldugum ilk fırsatta yapacaktım. Aile ortamı benim için kendime ulasmami sağlayan bir basamakti sadece. Guclenmem için gereken bir sürecti. Zorluk ceksemde buna katlanabilirdim. Çünkü her güçlüğün altından kalkacak enerjiye sahiptim.
O teşhis sende oldugu için yapabildiler o baskıyı. Bendede durum aynı olmalı hala özgür deylım. Insan ilişkilerimde sorun yaşiorum is ayle arkadaşlık aşk. Sorunu başkalarinda aramiorum artik
Olabilir aslında .
Içimdeki kişiligimi ne dışariya nede Insanlarin benden beklediklerini yerine getirbiliorum
Iyi sagol
Psikoloğa kalırsa her şeyi bir bozukluk olarak görür
Ben oldum olası öyleyim