Acıma ve merhamet duyguları evrimsel açıdan sadece empatiden mi ibaret?

evrimsel olarak en büyük başarı ''adaptasyon''dur. Mevcut/değişen şartlara uyum sağlayarak çoğalmayı başaran türler, genetik miraslarını sonra ki nesillere taşıyabilmektedir. İnsan türünün buradaki farkı toplumsal hayatla birlikte çevresel şartları kendine göre yeniden şekillendirmesidir. 15000 yıl önce hayatta kalabilmenin ve çoğalabilmenin şartı diğerlerine göre daha güçlü genlere sahip olabilmekken bugün doğaya değil topluma adaptasyondaki başarı bunun belirleyicisi haline gelmiştir. Empati yada merhamet gibi kavramlar bu toplumsal yaşayış ile ortaya çıkmış kavramlardır, çünkü bügun hayatta kalabilmemizin sebebi topluma üyeliğimizdir. Üyesi olduğumuz ve varlığımızın temeli olan sistemi bu gibi bağlar ile güvende tutarız. Yoksa ''canlılığa'' karşı genel bir merhametimiz gerçekte yoktur. Dünyadaki insanlar birileri yaşamalarına izin veridiği için yaşamıyorlar, oluşturduğumuz bu yeni çevresel şartlara uyum sağlayabildikleri için yaşayıp bu kadar kolay çoğalabiliyorlar. Dünya şuan ''humanizm'' çağında ve herşey insan merkezli, insan türü yapay bir modifikasyona uğrayana kadar bu şekilde devam etmesi muhtemel, eğer türümüz ölüm, yaşlılık ve hastalıklar gibi sorunlarını genetik müdehale ile sağlanan modifikasyonlar ile çözmeye yönelirlerse posthuman/insanötesi olgusu ile tanışacağız. Sıradan insanlar ile üstinsanların aynı toplumsal sistemler ve etik kuralları altında yaşamaları çok mümkün olmayacaktır. İşte o zaman ''zayıf olanın'' elenmesi insanlık için çözülmesi gereken bir problem haline gelebilir.